‘Amai u hebt zeker een serieus zware dag gehad’ zei de mevrouw van Komop tegen Kanker aan het einde van de dag tegen me toen ze me bedankte. Totaal verbaasd keek ik haar aan, terwijl mijn krakende hersens zich afvroegen wat er dan zo zwaar aan geweest moest zijn vandaag. Ik kon eigenlijk niets zwaars bedenken.
Ter info: ik was in het GZA Sint Augustinus Ziekenhuis in Antwerpen om via de verwendag van Komop tegen Kanker massages te verzorgen op de verpleegafdelingen in het ziekenhuis met de masseurs van het netwerk Massage bij kanker België. Daarna naar AZ in Turnhout om met Katrien bij te praten.
Enthousiast vertelde ik haar dat ik een heerlijke dag had gehad met bijzonder mooie ontmoetingen met mensen die vandaag een pas echt een zware dag hadden en dat er nog vele voor hun volgden. Dat deze mensen mijn hart hadden verrijkt en me energie hadden gegeven om weken op vooruit te kunnen. Dat deze mensen hun kwetsbare lichaam vandaag aan me hadden toevertrouwd en hun verhaal hadden gedeeld met me. Ik een volslagen ‘vreemde’ die notabene ook nog eens uit Nederland kwam.
Ik vertelde…
Over de vrouw die rustig in haar stoel zat te wachten toen ik binnen kwam. Die fluisterde dat ze zich opgegeven had voor massage maar dat ze gisteren onderuit was gegaan en nu wachtte op een MRI-scan. De massage kon volgens haar niet doorgaan omdat ze haar zetel niet uit kon en bang was te vallen. Ik vertelde haar dat ze voor de massage haar zetel niet uit hoefde. ‘Hoe wilt ge dat dan gaan doen’ zei ze, ‘ik zit klem in mijne zetel tussen het bed en de kast’. Ik vroeg haar wat ze gemasseerd wilde hebben en ze vertelde dat áls het kon ze dan graag de handen gedaan wilde hebben. Ik vertelde haar dat ik vindingrijk genoeg was om dat voor elkaar te krijgen. Een glimlach verscheen op haar gezicht.
Infuuspaal opzij, krukje ervoor, kussen op schoot, voorzichtig een hand erop, stilzwijgend gemasseerd. Ze ontspande en genoot zichtbaar, een zakdoek in de andere hand geklemd. ‘Dat ik mijn eerste massage in het ziekenhuis zou ondergaan had ik nooit kunnen bedenken’ verzucht ze. Ik vraag of ze haar andere hand ook gedaan wil hebben. Onmiddellijk gooit ze de ingeklemde zakdoek op het bed en steekt haar andere hand toe. Schuift nog even de mouw van haar nachthemd een stukje hoger. Na afloop bedank ik haar dat ik dit heb mogen doen en zeg dat ik hoop dat ik de tijd van het wachten op de MRI wat aangenamer heb mogen maken voor haar. ‘ Zeker hebt u dat’ zegt ze met nauwelijks hoorbare stem. ‘En dat u hiervoor helemaal vanuit Nederland naar hier komt. Ik heb er geen woorden voor’. Hoeft ook niet, haar gezicht vertelde me meer dan genoeg.
Over de man (met ap. Anemie) in de isolatiekamer die bij mijn binnenkomst teleurgesteld zei: ‘inderdaad had ik me gisteren opgegeven voor massage, maar….vanochtend zijn ze begonnen met transfusie van bloedplaatjes, ik heb een cathether in mijn hals, dus de massage kan zeker niet doorgaan’. Ik vertelde hem dat de arts geen bezwaar had en dat ik speciaal opgeleid was hiervoor. Ik vroeg hem wat hij echt graag gemasseerd wilde. Na enig nadenken zei hij aarzelend ‘eigenlijk dan mijn rug, maar dat is door de infuuspaal niet mogelijk met die kleding en zo’. Hij wist ook niet goed hoe hij moest gaan liggen, buiklig was uitgesloten met de cathether in zijn hals. Ik vertelde hem dat rugmassage zeker ging lukken, mét catheter in hals én infuuspaal! Hij was erg benieuwd hoe ik dat zou gaan doen. Kleding kon niet over de paal en infuus kon niet los. Ik hielp hem en liet hem zien hoe we de infuuspaal als kledinghanger konden gebruiken terwijl zijn bovenlichaam ontbloot was voor de massage. Zijlig in bed en we konden van start. Uiteraard had ik hem verteld dat hij geen gewone massage zou krijgen, maar dat we die aanpasten aan zijn conditie, bloedwaardes enz.
Hij vertelde me hoe hij een week tevoren doodmoe naar de huisarts was gegaan. Uit zijn werk gerukt, in het ziekenhuis opgenomen, inmiddels in isolatie vanwege infectiegevaar, bloedtransfusies met bloedplaatjes ondergaan zodat zijn eigen bloedcellen weer goed aangemaakt zouden worden. De regie over zijn leven totaal verloren in nauwelijks 1 week, achter de muren van het ziekenhuis, niet uit de kamer mogen….en niet wetend of hij weer zou herstellen. Ook hem dankte ik voor het vertrouwen en zei dat ik hoopte dat ik even een lichtpuntje had mogen zijn vandaag. ‘Dat was het zeker en zo enorm rustgevend! en ge moogt terugkomen als ge wilt…het was zo fijn….en dat dit toch kon….Mijn eerste massage in het ziekenhuis mogen ontvangen, wie had dat gedacht’.
Over de vrouw die vandaag vooral buiten haar kamer wilde genieten van de verwendag van Komop tegen Kanker. Ze was met haar vriendin naar de visagie in de hal gegaan, haar nagels waren gelakt en ze had buiten een pizza gegeten. Binnen vroeg ze om advies inzake haar oedeemarm voor buiten het ziekenhuis als ze weer naar huis mocht. Na het advies vertelde we haar over massage bij kanker en ze vroeg of we ook naar haar afdeling kwamen. Jazeker en wel meteen na de lunch verzekerde we haar. Kom dan graag ook naar mijn kamer vroeg ze. Dat deden we. Op mijn vraag wat ze het liefst gemasseerd wilde hebben wist ze geen antwoord te geven omdat ze zich vooral geconcentreerd had op de dingen die ze buiten haar kamer kon doen. Ik vroeg: ‘welk deel van je lichaam wil je nu het liefst aangeraakt hebben?’. Ze schoot vol……na enig moment zei ze ‘dan mijn rechterarm en schouder. Daarmee moet ik nu alles doen sinds ik oedeem heb in mijn andere arm. Ik zei dat ik prima was en dat ik de andere arm met de sandwichgreep zou doen vanwege de oedeem. Hoe moet ik gaan liggen of zitten vroeg ze. Moet ik rechtop of moet ik…Ik onderbrak haar en vertelde dat ze nu even helemaal niets moest. En als ze al iets moest dat het dan ONTspannen was.
Ik positioneerde haar comfortabel zittend in bed, rustend tegen de kussen, en ze vond alleen dat al heerlijk. Masseerde rustig en zacht haar arm en schouder. Ze kwebbelde er lustig op los en liet haar vriendin in de kamer weten hoe fijn het was. Intussen streek ik over haar hoofd. Halverwege haar zin viel ze stil….de stilte duurde en duurde….Ze opende haar ogen en zei ‘RUST, jij geeft me een geweldige rust.
Zwijgend streek ik licht over haar andere schouder. Ik voelde een lichte verdikking en ze zei, daar zit een uitzaaiing voel jij die ook? Op mijn ja, zei ze iedereen kan het voelen maar ikzelf niet. Ik vroeg haar of ze het zelf ook wilde voelen. Dat wilde ze graag maar hoe ze ook haar best deed ze voelde het niet. ‘Iedereen kan het voelen, maar ikzelf niet’… Ik vroeg haar om de hand op haar schouder te leggen en legde de mijne erover heen. Samen gleden we langzaam over haar schouder en ik gaf aan waar ze de verdikking kon voelen. Dankbaar sloot ze de ogen….’nu heb ik het eindelijk ook zelf kunnen voelen….’
Ze vertelde me dat ze afstand genomen had van voelen en aanraken. ‘Als ge kanker krijgt dan is het niet te zeggen hoeveel mensen er aan u zitten. Altijd maar weer aan u zitten. onderzoeken, prikken, scans, operaties, bestralingen, chemotherapie, oedeemtherapie enzovoort enzovoort. Ik heb er steeds meer afstand van genomen. Ik wilde niet meer aangeraakt worden, terwijl het toch moest. U Hebt me vandaag een geweldig cadeau gegeven. Rust, ik voel me lichter en beter en ik voel nu zelf ook waar de uitzaaiing zit. Ik voel weer……..Kom hier dat ik u een knuffel geef’ Na afloop dank ik haar voor het vertrouwen en dat ik haar mocht masseren. Ze zei, nee ik moet u juist danken. Na mijn uitleg waarom ik dankbaar was begreep ze dat dit ook voor mij bijzonder was. ‘mijn eerste massage in het ziekenhuis, wie had dat kunnen denken’ hoorde ik haar zeggen toen ik de kamer uitliep.
Een zware dag? Jazeker! voor de mensen die ik mocht ontmoeten. Zij hebben ontelbare zware dagen in het gevecht tegen hun ziekte, niet wetend of ze wel of niet genezen. Elke dag weer drempels overgaan met de regie in de handen van een ander. Elke dag op weg met hoop op genezing of in elk geval kwaliteit van leven.
Voor mij nee, een fijne dag met mooie ontmoetingen met bijzondere mensen die hun kwetsbaar lichaam in vol vertrouwen aan me toevertrouwden. Die hun verhaal met emoties durfden te delen met mij, een volslagen vreemde, die vandaag het verschil voor ze probeerde te zijn. Ervaringen die mij op weg naar huis deden beseffen dat dit alles door Estelle en mij in gang is gezet met Instituut Massage bij Kanker in Nederland en sinds vorig jaar door Katrien Meeusen met Massage bij kanker in België. Dan kun je toch niet spreken over een zware dag…Natuurlijk ben ik lichamelijk moe, maar het weegt niet op tegen de enorme verrijking die ik al bijna 25 jaar ervaren mag met massage bij kanker.
Voor informatie over massagetherapeuten bij je in de buurt:
Nederland: www.massagebijkanker.nl
België: www.massagebijkankerbelgië.be
