Vandaag draag ik mijn ‘dementie’ outfit tijdens de lesdag Touch for Care bij dementie™ in zorginstelling Larens de Oudelandse Hof. De basis voor deze outfit is 2 jaar geleden gelegd met de Alzheimer Socks. De twee verschillende sokken symboliseren de verwarring waarmee alzheimerpatiënten dagelijks te kampen hebben. De zwart witte sok is vormgegeven door Frans Molenaar, die zelf aan alzheimer leed. De blauwe door Mart Visser. Met de verkoop, steunt men onderzoek naar alzheimer.
In december ontving ik van Ignar Rip van Alzheimermuziekgeluk #pinksocks. Deze sokken zijn wereldwijd het symbool voor het feit dat de drager ervan de MENS in de zorg centraal zet! Als we dat doen krijgen we zorg waar iedereen blij van wordt, zowel de mens die de zorg ontvangt als de medewerkers die de zorg verlenen. Ik ben vereerd dat ik deel uit mag maken van deze internationale #pinksocks tribe, waardoor ik verbonden ben met iedereen die de patiënt/cliënt centraal zet. Waarin we elkaar steunen en helpen om dit doel te bereiken. En ja… een mooie toevoeging aan mijn outfit met de Alzheimer Socks.
Een combinatie die me nog warmere voeten geeft en die nog meer opvalt om aandacht te vragen voor hetgeen ik doe met Touch for Care bij dementie™. Want ja met een dergelijk ‘afwijkende’ outfit heb je altijd aanspraak!
Ik probeerde er ook nog 2 verschillende schoenen bij te dragen, maar dat vond mijn rug niet zo fijn. Totdat ik bedacht dat ik wel 2 verschillende paren slippers had van hetzelfde merk in zwart en wit. Passend bij de zwart witte alzheimer sok van Frans. Mijn outfit helemaal compleet! Althans dat dacht ik… De hele dag door had ik aanspraak die varieerde van: ‘Wat ziet u er vrolijk uit zo, tot waarom draagt u dit?’. Altijd leuke gesprekken. Een bewoner die met een familielid de lift uit komt en zegt: ‘O wat ziet u er geweldig uit!’ Om vervolgens toen ik door liep opgewonden tegen de ander te zeggen. Dat is die mevrouw van het aaien, je weet wel die van het aanraken en de les die ze aan ons gaf. Haar woorden raakten me.
Op een lesdag loop ik de hele dag door de zorginstelling heen, en vaak weer terug naar het leslokaal. Telkens als ik voorbij een bewoner van de zorginstelling kwam keek hij aandachtig naar mijn benen. De eerste keer gingen zijn ogen wagenwijd open van verbazing. Naarmate ik vaker voorbij kwam keek hij steeds aandachtiger. Later op de dag stopte ik om een praatje te maken, hij keek vrij snel weer van me weg om vervolgens weer naar mijn benen te staren. Ik vroeg hem wat er was waar hij zo naar keek. Terwijl hij bleef staren zei hij, er is iets met uw benen, maar ik weet niet goed wat. Ik vroeg of hij nog wat langer wilde kijken. Ja dat wilde hij wel, ze zijn zo mooi vind ik, maar….. er is nog iets. Ik vroeg hem wat hij zo mooi vond. Hij wist het niet en zei ‘gewoon mooi…’. Zwijgend en diep in gedachten bleef hij kijken. Ik zei niets en nam de tijd.
Het bleef nog even stil terwijl hij maar naar beneden bleef staren. Na een tijdje keek hij op met een glimlach en zei opeens: ‘Als uw zwarte slipper een witte zool had dan is het perfect!’ Ik staarde met hem naar beneden en moest even nadenken over wat hij bedoelde. Toen zag ik het ook en gaf hem een compliment over zijn opmerkzaamheid. Vertelde hem dat hij helemaal gelijk had en dat ik op zoek zou gaan naar een zwarte slipper met een witte zool. Ik nam afscheid van hem en bedankte hem nogmaals voor zijn opmerkelijke blik. Hij glimlachte toen ik wegliep.
Geraakt door het opmerkingsvermogen van deze man met zijn verwoeste brein loop ik weer naar het leslokaal. Me afvragend hoe mensen toch kunnen denken dat je geen gelijkwaardig contact meer kunt hebben als het geheugen niet meer zo goed werkt en het spraakvermogen wordt aangetast. Gewoon even een moment stil staan, de ander de ruimte en vooral ook tijd geven die hij/zij nodig heeft. Waardoor die kan reageren op wat hij ziet en wat je zegt. Gewoon je aanpassen aan het tempo en de belevingswereld van de ander. Niet jou tempo opdringen maar het zijne volgen….
De mens met dementie is nog steeds een mens, helaas met een ernstige hersenziekte maar hij is niet zijn ziekte. Of een ‘demente of dementerende’ zoals ze vaak genoemd worden. Zo belangrijk dat wij ze op gelijkwaardig niveau van mens tot mens tegemoet treden. Als je dat kunt en doet, dan weet ik zeker dat je mooie ontmoetingen hebt en dingen hoort die je voorheen niet dacht ooit te horen. Probeer het eens….ik weet zeker dat je niet teleurgesteld wordt!
PS: als iemand een zwarte slipper heeft van het merk Walky met witte zool in maat 38 of 39 dan hoor ik het graag:-) Dan ga ik terug naar deze man en ik weet zeker dat ik een blijde glimlach op zijn gezicht ga zien!
