‘Is dit voor de energie?’ vroeg mijn client met dementie toen ik haar aanraakte alvorens te gaan masseren. Energie….daar hadden we het nog nooit over gehad met elkaar….en dan opeens die vraag.
Ik was echter niet alleen deze keer maar samen met een gewaardeerde collega uit de VS. (Uiteraard afgestemd met mevrouw en haar familie) We waren beide met onze intentie bij mijn cliënt en die merkte dus onmiddellijk het verschil ten opzichte van wanneer ik alleen met haar ben. Hoe mooi is dat…
Normaal is ze altijd bang dat er iemand de kamer binnenkomt en ik moet gedurende de sessie altijd een keer of wat naar de deur lopen om haar te laten zien dat die echt op slot is. Echter mijn collega werd hartelijk begroet toen ik haar voorstelde. Na een goedemorgen (in het Nederlands) van Gayle, gaf ze ook haar een arm en liep ze gezellig kwebbelend tussen ons beide mee over de gang. ‘We lopen wel breed zo’ zei ze met een glimlach van oor tot oor. Haar ogen straalden.
Dat Gayle engels praatte maakte niets uit en ook niet dat ik heel af en toe engels praatte tegen haar om uitleg te geven gedurende de sessie. Halfweg de sessie zei ze: ‘hé er zit iemand in de kamer’. Toen ik uitlegde dat dit mijn vriendin uit Amerika was en vroeg of ze het nog steeds goed vond dat ze erbij was zei ze ‘Ja laat die maar zitten, want dat voelt goed en het is gezellig’
Gezelligheid, aanraken en verbonden zijn heeft dus niets te maken met verbale communicatie maar alles met liefdevol aanwezig zijn in het moment.
